zaterdag 20 december 2008

Voor late kerstshoppers

Voor wie nog steeds geen geschikt cadeautje gevonden heeft voor enkele familieleden tijdens deze feestperiode heb ik enkele ideetjes bij elkaar gesprokkeld uit de schemerige wereld van de zelfhulpboeken:



The zombie survival guide: voor je kleine irritante neefje die er eindelijk van overtuigd was dat zombies niet echt bestaan.


Saving beauty from the beast: how to protect your daughter from an unhealthy relationship: Voor je tante of nonkel met die wel erg goedgelovige dochter die steeds met de verkeerde gast naar het familiefeest komt.



How to raise a brighter child: Het zou wel eens kunnen dat je bij het volgende feestje niet meer welkom bent bij de ouders van je iets minder intelligente achternichtje.





How to represent yourself in court: Voor die nonkel die onlangs werd tegengehouden door de politie voor rijden onder invloed.



How to make anyone fall in love with you: Voor die oude tante die nooit aan een lief is geraakt.













Ik kan niet garanderen dat je cadeautjes in dank zullen worden aangenomen, maar met lege handen aankomen is toch nog veel onbeleefder! Het is trouwens het gebaar dat telt!

woensdag 17 december 2008

De persoonlijke schemerzone

Hebben we niet allemaal van die trekjes of gewoontes die we liever verborgen houden voor onze medemens? Of die we tenminste al niet vanaf de eerste moment dat we iemand kennen meedelen. En die heel uiteenlopend kunnen zijn. Omdat ik al even met het idee rondloop, heb ik mijn ogen en oren de voorbij weken dan ook wijd open gesperd.

Zo ben ik er zeker van dat er minstens een persoon die de masterclass journalistiek aan de Erasmushogeschool volgt, graag in zijn of haar neus peutert. En hetgeen vervolgens aan zijn of haar vinger hangt met veel plezier en smaak opeet. Betrapt!

Vervolgens zijn er de mensen die graag ‘aquarium’ spelen. Ik weet niet of het concept bij iedereen bekend is, maar het komt erop neer dat je in bed onder een goed afgesloten deken een scheet laat, om vervolgens je hoofd en vooral neus onder het deken te begeven en goed in te ademen. Ik ken minstens drie mensen die hier wel eens van kunnen genieten.

Maar nu genoeg over de eerder boerse ‘schemertrekjes’. Om niet te doen alsof ikzelf perfect ben, moet ik toegeven dat ook ik bepaalde interesses heb die ik niet meteen met de onbekende medemens deel. Zo ben ik ongeveer verslaafd aan de ziekenhuisserie “All Saints” en ben ik nog altijd fan van een van mijn eerste muziekliefdes, namelijk Clouseau. En ja, ik ga elk jaar naar Clouseau in het Sportpaleis, en ja, ik vind het elke keer weer super leuk. En neen, Clouseau is geen onnozel groepke! En doe nu niet alsof jij ook niet van die interesses hebt die je liever voor jezelf houdt!

Hoewel de vorige karaktertrekjes eerder onschuldig zijn, bestaan er ook mensen met verborgen kantjes die minder onschadelijk zijn. Zo wordt er in mijn vriendenkring al eens geroddeld over een zekere M. M. is een jongen die een goede job heeft, goed betaald wordt, sociaal en charmant is en veel aan sport doet. De ideale partner voor een ambitieuze jonge vrouw. Maar eens je verliefd wordt op deze jongen is het feest voorbij, want hij is zo ongeveer de meest ontrouwe en seksverslaafde persoon waar ik ooit van gehoord heb. Daar bovenop komt dat hij het altijd goed kan uitleggen en er dus steeds mee weg komt. Gelukkig heb ik als goede journaliste overal mijn bronnen en heb ik mijn vriendinnen tijdig kunnen verwittigen.

Gelukkig blijft het meestal bij dingen waarover we ons nodeloos schamen, maar al wie de krant leest weet best dat er achter de meest brave man of vrouw een monster kan schuil gaan. En hoe vaak zeggen we wel niet: “Dat had ik nu echt niet verwacht van u/haar/hem”. Maar net dat maakt het leven er alleen maar spannender op.

donderdag 20 november 2008

Homepathie als oplossing

Afrikaanse tovenaars, kruidenmannetjes, heksen,… Geneeskunde in de schemerzone kan je wel zeggen. Maar er is een geneeswijze die in de westerse wereld wijd verspreid is, maar waar ik soms mijn twijfels bij heb. En dat is homeopathie.

Maar first things first. Wat is homeopathie? Iedereen kent wel de kleine, ronde pilletjes die de homeopathische geneesmiddelen zijn, maar er schuilt ook een hele ‘filosofie’ achter de behandelingsmethode.

Homeopaten steunen in de eerste plaats op het gelijksoortigheidsbeginsel. Dit betekent dat een stof die bij de ene persoon bepaalde symptomen veroorzaakt, bij andere patiënten met dezelfde symptomen kan dienen als geneesmiddel. Je mag er wel maar heel kleine doses van innemen.

In de tweede plaats is er het principe van de individualisatie. Een homeopaat moet rekening houden met alle specifieke symptomen van een patiënt. Een behandeling kiest de geneesheer vervolgens op basis van de reactie van de zieke als individu en dus niet op basis van de ziekte zelf.

Dat klinkt allemaal heel mooi, maar veel geloof hecht ik er niet aan. En ik zeg dit niet zomaar, want vroeger geloofde ik het wel. Tot ik eens zelf gebruik maakte van homeopathie.

De eerste keer was een aantal jaar geleden omdat ik maar niet van mijn wratten afraakte (sorry voor het onsmakelijke onderwerp). Ik had al alles geprobeerd en ging ten einde raad maar eens naar de homeopaat. Op aanraden van de believer die ik in het begin al aanhaalde. Ik moest allerlei vragen beantwoorden die zeer relevant waren voor het behandelen van wratten, zoals of ik een vriend had. Wat mijn lievelingseten was. Of ik snel begon te wenen. Heel logisch allemaal. Achteraf kreeg ik een pilletje mee dat ik volgens een bepaalde procedure (en niet anders!) moest innemen. Baat het niet dan schaadt het niet, ik deed alles dus mooi zoals mij opgelegd was. Of het geholpen heeft? Alles wat ik kan zeggen is dat mijn wratten twee jaar later op mysterieuze wijze verdwenen zijn (na heel wat andere behandelingen niet te vergeten). Volgens de believer was het dankzij de homeopathie, maar als je telkens twee jaar moet wachten… Ik denk eerder aan een wat late reactie van de vorige (niet-homeopathische) behandeling.

Maar ik besloot de believer nog een kans te geven. Na het trekken van mijn twee linkse wijsheidstanden waren de rechtse aan de beurt. Omdat ik er al zoveel last van had gehad de keer ervoor, nam ik mijn toevlucht tot homeopathie. Ik nam braaf alle pilletjes in, al van een week op voorhand. De dag zelf ging alles goed, totdat de verdoving was uitgewerkt! Ik voelde me zo slecht dat ik uiteindelijk bezweken ben en een pijnstiller/ontstekingsremmer nam (dat mag je namelijk niet doen want anders werkt de homeopathie niet meer). Oh ja, ik voelde me trouwens nog slechter dan de eerste keer, en ook mijn oog ging deze keer aan het zwellen (met veel verbaasde blikken op de trein als gevolg).

“Voor sommige aandoeningen is een homeopathische behandeling niet voldoende”, lees ik op een overheidswebsite. Welke behandelingen dan? En waarom helpt het bij de ene persoon wel en de andere niet? Heb ik de vragen van de homeopaat niet goed genoeg beantwoord? Of moet je er echt heel hard in geloven (Placebo)?

Wie het antwoord op de vorige vragen weet, mag het me gerust laten weten!

zaterdag 15 november 2008

Strijken voor gevorderen

Velen zullen het misschien niet eens zijn met mij, maar ik begin de sportpagina's in de krant een beetje saai te vinden. Ik ben nochtans wel een sportliefhebber. Maar het zoveelste artikel over de nationale voetbalcompetitie of één of andere tenniswedstrijd gaat wat vervelen.

Met het opzet van dit blog in het achterhoogd, ging ik dus op zoek naar een obscure sport die een beetje meer aandacht verdient.
Na wat gezoek op google kwam ik uit op het lichtjes bevreemdende "Extreme Ironing".
Of het die extra aandacht waard is, laat ik nog even in het midden.

Het is bij Extreme Ironing de bedoeling dat je een extreme sport nog een beetje extremer maakt door een strijkplank, strijkijzer en wat te strijken kleren meezeult. Op die manier zou je de combinatie beleven van "the thrills of an extreme outdoor activity" en de "satisfaction of a well-pressed shirt".

De Extreme Ironing-fanaten strijken dus al bengelend aan rotswanden, in grotten, onder water, in kano's en zelfs tijdens het skydiven.

Een mens moet zich toch met iets bezig houden, nietwaar?

In 2002 vonden zelfs de eerste Extreme Ironing World Championship plaats in Duitsland. Er namen toen 80 teams uit 10 landen deel. En blijkbaar wint de sport ondertussen aan populariteit over de hele wereld.

De Britse uitvinder van deze sport, Phil Shaw, ziet het in ieder geval groots: "Het is ons doel dat de sport zo veel bekendheid vergaart dat ze een Olympische discipline wordt. Als synchroonzwemmen en curling dat kunnen, moet het ons ook lukken".

Probeer bij het bekijken van dit filmpje trouwens eens te achterhalen waar die mannen precies hun elektriciteit vandaan halen om dat strijkijzer aan de praat te krijgen. Dat mysterie zou ik toch graag opgelost zien.



Ik stel voor dat één van onze Kitchen Disaster-meisjes deze sport uit de schemerzone eens uitprobeert en er een blog over publiceert. Veel succes!

donderdag 13 november 2008

Een boterham met choco

“Volgens mij is een boterham met choco kunst,” zei een halfbeschonken jongedame op een donkere zondagavond in Café Zeezicht te Antwerpen. Ik ben geen kunstkenner, maar ik heb toch sterke twijfels bij haar mening. Toch was het geen dronkemanstaal wat deze dame uitkraamde.




Tot waar reikt immers de subjectiviteit in de kunstkritiek? Liters inkt is er al gevloeid om op deze vraag een antwoord te bieden. De reden daarvoor is dat op deze vraag nooit een eenduidig antwoord kan gegeven worden. Net als op alle andere vragen die zich niet meer begeven op het domein van het rationele.

Een kunstzinnige kameraad stelde de vraag aan bovengenoemde halfbeschonken jongedame in een poging een gesprek te beginnen over kunst. Om half één ’s nachts is dat niet meer zo evident. Maar toch, ik waardeer zijn poging, hoewel het hem niet gelukt om haar telefoonnummer te krijgen.

Er zijn misschien betere manieren om een gesprek over een dergelijk onderwerp te beginnen of misschien toch niet. Laten we het even (pseudo)filosofisch bekijken.

Sinds het einde van het modernisme en de overgang naar het postmodernisme in de jaren 60 zijn er immers geen zekerheden meer. ‘Het einde van de grote verhalen’, zei Lyotard. De slinger ging sindsdien helemaal de andere kant op: van een starre dogmatische kijk op naar een overdreven relativering der dingen.

Als een mosselpot kunst is, waarom dan geen boterham met choco? Dat is nu net de verdienste van het postmodernisme: alles kan in vraag gesteld worden. Het grote probleem van het postmodernisme is dat we verleerd zijn te streven naar de ‘waarheid’ door middel van argumenten (een methode beschreven door Habermas in zijn werk Theorie des kommunikativen Handelns). Want zelfs die ‘waarheid’ wordt in vraag gesteld door de ophemeling van het subjectieve individu, met als gevolg dat relativering de heersende methode in de communicatieve handeling is. (Hou nog even vol beste lezer.)

De stront in pakjes van Wim Delvoye wordt ontegensprekelijk als kunst aanzien. De naam ‘Delvoye’ en een goed woordje van een ‘kunstcriticus’ zijn al voldoende voor de kunstenaar om een tweede kasteel te kunnen kopen. De consensus wordt nog zelden voorafgegaan door een maatschappelijk debat.
Foto: Te koop: de stront in pakjes van Wim Delvoye

Natuurlijk heeft niemand de waarheid in pacht. Een antwoord zoeken op de vraag naar wat kunst is, is en blijft een utopie. Maar de betrachting om de utopie te bereiken zou net een uitdaging moeten zijn en zou niet verward mogen worden met naïef idealisme.

Naïef als ik ben, begon ik me dus te mengen in de discussie om de jongedame te overtuigen dat de boterham met choco géén kunst is. Wat bleek? Mijn argumenten konden haar niet overtuigen. Had ze ondertussen al te veel gedronken om overtuigd te worden? Of waren mijn argumenten te zwak? Of heb ik het helemaal mis en is een boterham met choco wel degelijk kunst?
Als anticlimax kon het afscheid van de dame wel tellen. Net als dit slot overigens.

donderdag 6 november 2008

The power of speech

Het intrigeert mij nu al jaren, dat diepgewortelde patriotisme van de Amerikanen. Waar zou dat nu toch vandaan komen en hoe houden ze het in stand?

Bij elk sportevenement zingen ze gezamelijk dat volkslied. Of het nu gaat om de World Series of om de Little League wedstrijden van de klein mannen. Altijd moet iedereen even tonen dat ze échte Amerikanen zijn.

Aan meer dan de helft van de huizen hangt een gigantische vlag. En soms wordt het zelfs een beetje zorgwekkend, als ze een mini-versie van het Statue of Liberty in hun voortuin neerzetten.




Het is al eens iets anders dan een tuinkabouter, nietwaar?


In België is die vaderlandsliefde vaak veel verder te zoeken. De koning en de zijnen worden zonder schroom uitgelachen (toegegeven, bij het zien van George W. kunnen veel Amerikanen hun lach ook niet inhouden). En buiten de "voor vorst, voor vrijheid en voor recht" kent er amper nog iemand ons volkslied (enkel meeneuriën telt niet!).

Supporteren voor de Rode Duivels is de laatste tijd ook al een beetje taboe geworden.
En ik moet het eerste mini-atomium nog in een Belgische voortuin zien verschijnen. Gelukkig maar!

Hoe doen die Amerikanen dat dan, altijd zo hard voor elkaar opkomen en zo trots zijn op hun land en mede-inwoners?

Misschien is het tijd voor een kleine vergelijkende studie:


speech van Barack Obama op de Democratic National Convention in 2004


Kerstboodschap van koning Albert II in 2007

De vergelijking van deze twee speechen gaat misschien niet helemaal op. Onze koning heeft ten eerste al geen uitzinnig publiek voor zich zitten en hij hoeft ook niets meer te bewijzen. Hij heeft ook geen gospelkoor dat zijn entree iets glamoureuzer kan maken.

Maar toch!

De flair waarmee vele Amerikanen (niet alleen Barack Obama) kunnen speechen is toch ongelooflijk. De kracht van woorden moet je ook kunnen gebruiken. En dat beseffen ze daar. In Amerika worden ze al getraind op het geven van toespraken van in de lagere school. Daartegen verdwijnen onze spreekbeurten in het niets.

En ik moet het toegeven, mijn germanistenhart gaat bij de vergelijking toch ook uit naar de poëtisch gevormde zinnen van Obama. Sorry, majesteit!
Misschien is het hier ook wel tijd om eens wat meer aandacht te besteden aan de manier waarop we een boodschap gaan verpakken. Een beetje meer charisma kan toch geen kwaad?

De Beurs der Boeken

Het blijft even stil rond blogger Wouter Rombouts in De Schemerzone. Dat komt (onder andere) omdat hij even een tweede thuis vindt op de Boekenbeurs te Antwerpen.



Hij werkt er samen met Laure, Femke en Nele voor organisator Boek.be om verslag uit te brengen van deze literaire hoogmis.



Ondertussen vindt hij de tijd om even te netwerken bij Knack, zijn toekomstige stageplaats.




Je kan onze verslagen lezen op de site van de Boekenbeurs!

De boekenbeurs loopt nog tot dinsdag 11 november. Zeker eens een kijkje nemen als je nog kan!

dinsdag 4 november 2008

De vage grens tussen liefde en mishandeling

Als er één onderwerp een schemeronderwerp bij uitstek is, dan is het wel dierennieuws. Want dieren kunnen niet praten en kunnen daarom hun enthousiasme of ongenoegen niet uiten. Of misschien maar een beetje, door met hun staart te kwispelen of zo, maar dat is nu niet echt nieuws.

Omdat ik als dierenvriend, en eigenares van de allerliefste hond ter wereld, de indruk heb dat het tijd wordt dat dieren een stem krijgen, zal ik even hun ongenoegen uiten in hun plaats.



Lana, de liefste hond ter wereld

Zo zijn er namelijk zogezegde dierenvrienden die mij, en mijn vriend de hond, enorm ergeren. Ze hebben hun dier zo lief dat die liefde uitmondt in dierenmishandeling. Ja, u raadt het misschien al, ik heb het over de Paris Hiltons van deze planeet, die denken dat hun hond een soort harig mensje is.

Ze overladen hun huisdier met luxe, waar wij zelf soms nog niet eens van kunnen dromen. Manicure en pedicure voor honden, ja echt, met nagellak en al. Kleertjes, sierraden, hondenhokken in de vorm van een miniatuurvilla, dierenvoeding waar zelfs mensen van kunnen eten, en het ergst van al: parfum!

Natuurlijk, niet alles hieraan is slecht. Het kan volgens mij geen kwaad je huisdier gezonde voeding te geven. Ook mijn hond krijgt af en toe wat soep - daar is ze dol op - en elke dag krijgt ze een pilletje om haar stijve gewrichten wat soepeler te maken. Ook een hondenhok in de vorm van een villa of een bed van 3000 dollar is geen probleem. Alleen wat weggegooid geld, want een hond is geen mens en merkt geen verschil tussen een basic hondenhok en één in de vorm van een villa.

Maar de rest! Honden hebben geen kleren nodig, hun vacht is hun jasje. Stel je eens voor dat je een bontjas zou dragen, en ze er dan nog eens zo een onnozel vestje over wringen. Bovendien worden die hondenjasjes vaak te strak aangespannen waardoor de hond er vreselijk veel last van heeft.

Een hond moet je ook niet wassen, die wast zichzelf. Zijn eigen geur is voor een hond zelfs heel belangrijk, en door hem te wassen doe je dan meer kwaad dan goed. Het is ook normaal dat het haar van een hond vettig is, want op die manier wordt enkel de vacht nat en dringt regen niet door tot op de huid. En ja, als je met je hond gaat wandelen en het regent, dan stinkt je hond naar natte hond. Maar eigenlijk is dat normaal, want het is ook een natte hond.

Maar het ergst van al vind ik de hondenparfums. Je maakt je hond hier helemaal niet gelukkig mee! Honden houden van andere geurtjes: modder, uitwerpselen, enzovoort. Daarom rollen ze zich hier ook zo graag in. En ik betwijfel dat hondjes houden van muntspray voor een frisse adem.

Daarom is mijn boodschap vanwege alle honden in de wereld: honden zijn geen mensen, behandel hen ook niet zo. Honden houden van wandelen, spelen, zich vuil maken en eten. En dus niet van een pedicure, een dagje hondenkuuroord of een afspraak met de hondekapper om hun haar te verven.

zondag 26 oktober 2008

Poen scheppen in tijden van angst

“Wees angstig als anderen inhalig zijn en inhalig als anderen angstig zijn.” Warren Buffet, de 78-jarige meest invloedrijke belegger ter wereld, slaat de nagel op de kop.


Wat heb je nodig om van geld nog meer geld te maken? Juist ja, angst. Buffet heeft dat al lang begrepen en strijdt met Bill Gates voor de titel van de rijkste Amerikaan. Hoe cynisch een mens met geld toch kan zijn.

Een van de regels van zijn succesformule is het uitschakelen van elke emotie. In zijn boek "Hoe ook u kan beleggen zoals Warren Buffett", legt hij nog eens mooi uit hoe je die emoties kan uitschakelen om zo altijd de juiste beslissingen te nemen.

Balans: diegenen met angst zijn de verliezers, de koelbloedigen zijn de winnaars.

Deze balans rechtvaardigen door gebruik te maken van Darwin’s wet van de sterkste is vrij zwak. Er ligt immers al een enorme laag stof op de sociaal-darwinisten. Met dank aan de zwarte emancipatie en de feministen.

Hoe kan de angst van velen dan zorgen voor de winst van enkelen? Simplistisch uitgangspunt, maar laten we er toch van vertrekken. Frank Furedi, een Britse intellectueel van Hongaarse afkomst, spreekt van de cultuur van de angst. In deze cultuur wordt angst gecultiveerd.
Oorlogen worden er zelfs mee gerechtvaardigd. Naarmate de angst voor aanslagen in Amerika afnam, slonk de steun voor het beleid van Bush. Bij elke nieuwe aanslag in het Westen, steeg zijn populariteit.

Hoe meer angst, hoe sneller alles zich gaat bewegen. Het gemakkelijkst te begrijpen voorbeeld is de migratiestroom. De snelheid en de grootte ervan nemen toe bij hongersnoden en oorlogen. Ook kapitaalstromen nemen in omvang toe en gaan sneller. Sinds de financiële crisis zijn er nog nooit zo veel verhandelingen op de beurs geweest. Velen gaan ten onder, maar enkelen winnen er ook mee, onder andere Warren Buffet. Hij heeft zijn vermogen in één maand zien stijgen met acht miljard dollar.

Cultuurfilosoof Lieven de Cauter borduurt hier nog een interessant vervolg aan. In zijn boek ‘De Capsulaire Beschaving’ legt hij uit dat een stroomversnelling als gevolg van angst meer bescherming vereist. Fort Europa is letterlijk een fort, maar dan met de muren en prikkeldraad mooi opgesteld op het Afrikaans continent. En laat ik maar zwijgen over de muur tussen Mexico en de VSA en die tussen Israël en Palestina.
Foto: Grens tussen Afrika en Europa, te Ceuta. Jaarlijks sterven honderden vluchtelingen bij hun gevaarlijke tocht naar Europa.

Ook wij hebben ‘capsules’ nodig: onze veilige auto, ons glazen huisje, onze te luide mp3-speler, … En hoera, het protectionistisch beleid van Europa past ook in dit plaatje: producten van het Zuiden geraken moeilijk bij ons binnen, maar wij kunnen onze producten er naar hartelust dumpen met alle gevolgen vandien.

Capsules bieden geen oplossing, maar voeden de angst. De angst kan enkel weggenomen worden door de stromen in handen te nemen, ze te controleren en in goede banen te leiden. Dit mag geen taboe zijn. Het komt zelfs tot het verstand van een Yves Leterme.
Net zoals er duidelijke regels nodig zijn voor ons willekeurig asiel- en migratiebeleid, zijn er ook dringend regels nodig voor de excessen van de vrije markt.

vrijdag 24 oktober 2008

Waar zijn we toch aan begonnen?

Het leek een paar maanden geleden nog zo een goed idee: ik word journalist! Altijd als eerste op de hoogte zijn en overal achter de schermen rondneuzen vol van uiteraard alleen professionele nieuwsgierigheid. Wat een droomjob!

Ik was er helemaal van overtuigd dat dit iets voor mij was. Tot deze week dan.

Even op een rijtje zetten hoe een journalist lijden kan:

Een goede gezondheid mag je al vergeten. Blijkbaar ben je geen echte journalist als je niet rookt, drinkt en een chronisch slaaptekort opbouwt.

Van een normaal sociaal leven zal er ook al niet veel in huis komen. Het aantal echtscheidingen is afschrikwekkend hoog in onze toekomstige branche.

Je mag dan wel op de perstribune zitten tijdens interessante sportevenementen, maar supporteren is er niet meer bij. Rechtspringen bij een doelpunt of volop de scheidsrechter uitschelden... Think again!

Na jaren fanatiek elke vorm van statistiek ontweken te hebben in de talenrichting, blijken Excel, infografieken en aanverwanten toch nog een prominente plaats in mijn toekomst in te gaan innemen.

En terwijl jij je best doet om de bevolking te informeren en te waarschuwen, waag je wel zélf je leven. Dan heb ik het niet eens alleen over de oorlogsjournalisten. Nee, die mannen (en vrouwen?) lachen het gevaar in het gezicht uit. Maar zelfs berichtgeving over het weer is voor de journalist niet helemaal zonder gevaar.



Waarom doen we het onszelf toch aan? Het kan niet anders of heel onze klas zit vol met roekeloze gekken met sadomasochistische trekjes!

donderdag 23 oktober 2008

The twilight zone


Nog zo’n schemerig onderwerp is paranormale begaafdheid. Laatst hoorde ik iets over een meisje dat niet wist dat ze een zus had, maar dit toch had aangevoeld. Na lang zoeken kwam de zus boven water. Erg prettig moet het voor de zus niet geweest zijn: het meisje voorspelde namelijk dat zuslief weldra zou sterven. Ook dit kwam even later uit.


De moeder mag natuurlijk niet ontbreken in het verhaal. Zij getuigde hoe haar dochter geen glas meer mocht vasthouden wanneer ze kwaad werd, omdat dat door alle “energie” steeds kapot sprong. Ook kaders, vazen en dergelijke zouden in geval van een woede-uitbarsting niet veilig zijn.


Als ik dit hoor, denk ik al snel: “Ja, dat zal wel, die willen gewoon aandacht.” Dat ze het dan maar bewijzen, zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Geef het meisje een glas, hang wat kaders op, maak haar kwaad, en wacht af.


Alhoewel. Ook ik heb al “speciale” dingen meegemaakt. Zo heb ik ooit twee rare dromen gehad, die ik echt niet kon plaatsen. In de eerste ging ik samen met mijn vriend naar voetbalmatch kijken. Omdat ik toen absoluut niet geïnteresseerd was in voetbal en ook in de verste verten geen plannen had om naar een voetbalmatch te gaan, dacht ik de volgende morgen: “vreemde droom.” Tot mijn vriend me ’s avonds opbelde en vroeg of ik niet naar een voetbalmatch van Anderlecht wou gaan. Zijn vader had namelijk VIP-tickets kunnen versieren, maar kon zelf niet gaan.


Een andere droom ging over een tripje naar Disneyland. Even voor we vertrokken droomde ik dat we een bevriend koppel tegenkwamen op ons kleine uitstapje. Ik had hen al even niet meer gezien, en vroeg me opnieuw de volgende dag af waarom ik dat nu had gedroomd. Ons reisje ging voorbij, niets aan de hand, tot ik een paar weken later iemand tegen het lijf loop die me vertelt dat dat bevriende koppel net op dezelfde dag in Disneyland was.


Ik denk dat iedereen wel ooit al zoiets heeft meegemaakt. Of tenminste iemand kent met zo'n verhaal, zoals het volgende. En neen, het gaat niet over de vriendin van de zus van Jef van de beenhouwer om de hoek.


Een man op leeftijd, ik zal hem hier Jean noemen, ging bijna met pensioen. Opvallend is dat Jean al heel zijn leven droomde over een trein die hij moest halen, wat altijd maar nipt lukte. Blijkbaar wist Jean op een of andere manier dat dat de trein van zijn leven was, en dat hij ooit zou dromen dat hij de trein zou missen en dus niet meer lang te leven had. En raar maar waar, Jean droomt dat hij de trein mist, sluit nog snel een levensverzekering af (waarvoor je naar de dokter moet die vaststelde dat alles in orde was) en sterft even later.


Is dit allemaal heel toevallig toeval? Of is er meer? Om eerlijk te zijn: ikzelf vind dit vooral amusante verhalen en geloof niet echt in iets paranormaal of een kracht of wat dan ook. Toch gebeuren er soms rare dingen waarvan je je afvraagt of het nu echt enkel toeval is. Alhoewel: waarom zou het niet kunnen dat we in ons hele lange leven niet een paar heel toevallige toevalligheden meemaken?

zaterdag 18 oktober 2008

Leopold II en de Berlijnse Muur

Hoe moeten we omgaan met het verleden? Een aartsmoeilijke klus zo blijkt.

De feiten dateren al van eind negentiende eeuw, de actie van meer dan een maand geleden, maar de vraag blijft actueel.

Het was even schrikken toen het imposante standbeeld van Leopold II op het Troonplein te Brussel er niet zo fraai bij stond als anders.

Rood geverfd oogde het als met bloed besmeurd. De Belgische anarchistische schrijver Théophile de Giraud (40) bekladde het standbeeld op 9 september. Met deze actie wou hij protesteren tegen de koloniale politiek en de misdrijven van de Belgische koning Leopold II in Congo. Een symbool van 'onrecht, staatsterrorisme, geweld, slavernij, racisme en verminking', noemt hij het beeld.

Inderdaad, over het aantal doden dat Leopold op zijn kerfstok heeft staan, bestaat nog geen eensgezindheid, maar de schattingen variëren van drie tot twintig miljoen. Tijdens zijn 23 jaar durende schrikbewind werd er naar believen ontvoerd, gemarteld, verkracht, onthoofd, werden er slaven gerekruteerd en volkerenmoorden gepleegd.

Het spreekt voor zich dat deze man geen standbeeld verdient.

Maar het staat er. Moeten we het dan verwijderen zoals de Giraud wil?

Als het Afrika Museum van Tervuren er al niet mee kan omgaan, wat moeten Brussel, Oostende, Ekeren en Hasselt dan doen?

De geschiedenis met de grond gelijk maken, knaagt aan het historisch bewustzijn van de generaties na ons. Dat hebben onder meer Mao en de Taliban al bewezen. Het kan echter ook een impulsieve afrekening zijn met een traumatisch verleden. Dat mochten de Russen en de Irakezen (of de Amerikanen) dan weer tonen.



Links een Boeddha van Bamyan in Afghanistan, in 2002 vernietigd door de Taliban
Rechts een standbeeld van Saddam Hoessein in Baghdad (Irak), in 2003 neergehaald door Amerikanen en Irakezen

De kwestie van Leopold II situeert zich, naar mijn bescheiden mening, in het midden van deze twee uitersten. Eerder op de lijn van de val van de Berlijnse Muur en dan enkel de nasleep ervan. Het stadsbestuur van Berlijn vindt het namelijk jammer dat er in de loop van bijna 20 jaar zo weinig resten van de Muur zijn overgebleven. Niet enkel vanuit toeristisch oogpunt, maar ook om tastbare herinneringen te hebben aan de donkere bladzijden van de geschiedenis.

Misschien is het daarom een beter idee om het standbeeld op het Troonplein van zijn troon te halen, rood te laten of te voorzien van een infobord. Wie weet, onthouden de volgende generaties Belgen dan nog wel wat Leopold II misdaan heeft.

vrijdag 17 oktober 2008

Schemerseizoenen

Wat doen mensen wanneer ze niets interessants te vertellen hebben? Juist ja, ze klagen over het weer. En vandaag is het mijn beurt.

Hét gespreksonderwerp bij uitstek tijdens een bezoek aan de kapper: het weer

Ik hou niet van tussenseizoenen. Herfst en lente zijn vaak een aaneenschakeling van grijsheid.

Neen, geef mij dan maar een mooie, warme zomerdag. Of in de winter een sneeuwballengevecht, gevolgd door een warme tas soep voor de open haard.

Jammer genoeg lijkt de zomer vaak meer op de herfst dan me lief is. En sneeuw in de winter? Hoe vaak gebeurt dat nog? Neen, het is alsof we in één langgerekt tussenseizoen leven.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over de opwarming van de aarde: zomer in de winter, stel je voor!

Hoe moet het leven in New York wel niet zijn? Koude winters, mét sneeuw. Warme zomers, mét zon. Véél zon. En laat herfst en lente dan maar zichzelf zijn, als zomer maar zomer en winter maar winter is.

Alhoewel, waarover hebben New Yorkers het dan als ze niets interessants te vertellen hebben? Momenteel waarschijnlijk ook over het slechte klimaat, dan wel in de financiële wereld. Maar in betere tijden? Ze zullen het bij de kapper ook wel eens over het weer hebben. En zou dat dan altijd op positieve wijze zijn? Ik betwijfel het.

Ach ja, misschien is het hier zo slecht nog niet. Al is dat altijd moeilijk te beseffen. Zeker als je niets beters te vertellen hebt.

Maar wees gerust, volgende keer zorg ik voor een vrolijke post. Ook wanneer ik eigenlijk niets te zeggen heb.

woensdag 15 oktober 2008

zoektocht naar mijn innerlijke held

Onlangs kreeg ik een uitnodiging in mijn bus met volgende mysterieuze vraag: 'Wat wordt jouw volgende heldendaad?' Ik vroeg het mij eigenlijk ook wel af, want het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een kind uit een brandend huis heb gered. Vervuld van een ongekende heldenmoed trok ik dus naar de plaats van afspraak: het parochiehuis van Ternat. Symbolischer kan je het haast niet vinden. Hier moet de naastenliefde wel hoogtij vieren. Tijd om een beetje bloed te schenken aan het Rode Kruis en die gevreesde naald te trotseren!





En jawel, zelfs voor een heldendaad moet je tegenwoordig in de rij gaan staan. Had één van onze blandino's het onlangs niet over de frustratie van dit geschuifel? Wel, ik heb het zelf ondervonden: zelfs met een nobel doel in het vooruitzicht is aanschuiven geen pretje.


Terwijl ik zo om me heen keek, vroeg ik me af of al deze helden-in-wording wel met de beste bedoelingen naar het parochiehuis waren afgezakt. Ik zag verdacht veel kalende mannen met een omvangrijke bierbuik die wel heel snel aan de bar gingen hangen. Ja, ja, bloedgevende helden worden beloond met gratis drank. Al dat verloren bloed moet toch op één of andere manier terug aangevuld worden. Zwaar trappistenbier is dan blijkbaar de oplossing!



Maar ik moet toegeven, de gratis drank en die lekkere speculaas-koekjes met chocolade verzachtten toch ook bij mij de pijn. Zelfs de ramptoerist in mezelf werd bevredigd, want de jongen naast mij, die op voorhand net iets te stoer door de ruimte slofte, viel net niet flauw. Terwijl hij daar nog bleekjes met een glaasje cola op de stretcher lag, fietste ik alweer vrolijk naar huis. Een imposant verband spande om mijn arm en de theme song van Superman klonk in mijn hoofd. Het voelt goed om een held te zijn!

vrijdag 10 oktober 2008

Watch out! The world is not behind you.

Jan Lauwers en Needcompany: Het Hertenhuis

© Maarten Vanden Abeele


Wat eerst een elitair onderonsje leek te worden, bleek later een bloem van een theaterstuk te zijn. Jan Lauwers en gezelschap Needcompany zetten met Het Hertenhuis wederom klasse neer.

'Watch out, the world is not behind you'. Of hoe theater met haar voeten in de maatschappij kan staan.

Na ‘De Kamer van Isabella’ en ‘De Lobstershop’ eindigt Jan Lauwers zijn trilogie met ‘Het Hertenhuis’. De Rode Zaal van de Singel in Antwerpen stroomde voorbije donderdag vol met de artistieke en intellectuele bovenlaag om het stuk te bewonderen. De regisseur zou haar zeker op wenken bedienen. Daar was iedereen van overtuigd. Reden te meer om het met een zeer gereserveerde en kritische blik te aanschouwen.


Vaak is de dood een van de thema’s die steeds terugkeren in het werk van Lauwers. Maar deze keer niet in een verheven en geabstraheerde vorm, maar zeer concreet.

Een broer van een van de danseressen, een oorlogsjournalist, is namelijk zeven jaar geleden vermoord in Kosovo. Tijen, de danseres, zal hem bewenen en iedereen op de planken weent met haar mee.

Maar er is meer dan dat. Er is ook een verhaal in het verhaal. De oorlogsjournalist die werd gedwongen om een vrouw te doden om haar kind te redden, wordt door de vader vermoord uit wraak. Het verhaal in het verhaal bestaat er uit dat de familieleden, de bewoners van het Hertenhuis, nog moeten beslissen of ze wraak moeten nemen op de vader of niet.
Of juister: ze moeten beslissen of ze wraak hébben genomen of niet.


Zij kiezen hun toekomst niet, wel hun verleden. Zij maken fictie van wat geweest is. Gevaarlijk, want de wereld staat vóór ons en hinkt niet achterop.


Zo zijn er nog meer verhalen en niveaus, maar de toeschouwer mag tevreden naar huis keren als hij er al eentje kan vatten. Als hij dat kan, prijst hij Jan Lauwers en Needcompany de hemel in. Lukt dat niet, dan is hij teleurgesteld in deze toch wel moeilijke denkoefening.

Toch loont het de moeite om de uitdaging aan te gaan. In de Singel zijn nog enkele zitjes vrij voor vandaag en morgen!

donderdag 9 oktober 2008

Leven in de Belgische schemerzone

Of hoe je je midden in conlictgebied kan bevinden zonder er zelf iets van te merken.




Volgens Van Dale is een schemerzone een “gebied waar de grenzen en contouren tussen wat legaal en illegaal is niet duidelijk gemarkeerd zijn”. Ik zie het breder, als iets dat niet tot het ene, maar ook niet tot het andere behoort. Zoals de schemering geen nacht, maar ook geen dag is. En een transseksueel geen man, maar ook geen vrouw is. Iets dat bovendien intrigeert omdat het moeilijk te definiëren is.

Wat mij nu al een jaar intrigeert is een overbekend conflict, rechtstreeks afkomstig uit de Belgische schemerzone: Brussel-Halle-Vilvoorde. Wees gerust, ik zal het niet hebben over communautaire onderhandelingen, ruziënde politici of al wat je er in de krant over terug vindt. Maar wel over mijn eigen ervaringen, recht uit het hart van de conflictzone: Sint-Genesius-Rode - niet Vlaams, maar ook niet Frans en zelfs niet Brussels. En dit vanuit de frustratie dat mijn verhaal eigenlijk behoort tot de nieuwsschemerzone, en zelden aan bod komt in reportages op radio, tv of in de krant. De focus ligt steeds op conflict, want - allemaal tezamen - conflict verkoopt. Terwijl mijn verhaal er juist één is van samenleven met mensen die een andere taal spreken, en toch ook een wat verschillende cultuur hebben. Zonder ruzie te maken.

Ik woon al mijn hele leven als Vlaamse in de “Franse côté” van Rode en was me dus al heel snel bewust van het feit dat de mensen rondom mij een ander taaltje spraken. Ook veel van mijn schoolvriendinnetjes spraken thuis - en soms ook op school - een vreemde taal. Je raadt het nooit, maar ook bijna al mijn liefjes spraken thuis Frans. Dan ben je al zenuwachtig om de ouders te ontmoeten, moet je nog in een andere taal communiceren ook.

Het punt dat ik wil maken is dat ik dit nooit abnormaal gevonden heb. Totdat anderen erover begonnen te discussiëren. Ineens vond ik het vervelend dat ik in de winkel niet in het Nederlands bediend werd. Dat vind ik trouwens nog steeds. Maar net zo goed vond ik opmerkingen van Vlaamse Rodenaars die nog maar eens moesten klagen over “die vuile Walen die ons territorium komen inpikken” vervelend.

Na lang nadenken heb ik mij hierover dan ook een - ietwat naïeve - mening gevormd, die ik best wel wil opdringen aan iedereen. Eigenlijk is samenleven niet moeilijk. Ik merk het elke keer wanneer ik bij mijn vriend op bezoek ga. Ook al wordt er Frans gesproken, het valt me niet op. Het Frans is op die manier mijn tweede taal geworden zonder dat ik het echt spreek. En als ik iets op te merken heb, doe ik dat gewoon onbewust in het Nederlands. En dat wordt perfect begrepen. Converseren in twee talen is volgens mij dan ook dé oplossing. Als je elkaar maar begrijpt.

In de praktijk wordt dit echter enkel toepasbaar als zowel Vlamingen als Walen hun meest vervelende karaktertrekje afleren. Vlaamse medeburgers: zie onze landgenoten toch niet enkel als rijke indringers die uw territorium innemen. En Waalse vrienden: leer nu toch eens een beetje Nederlands. En allebei: interesseer jullie in elkaar.
Ik weet dat dit een al te simpele oplossing is voor een ingewikkeld conflict, maar het zou al een mooi begin zijn. Wederzijds begrip, letterlijk en figuurlijk.

woensdag 8 oktober 2008

En hoe makkelijk haten is... Hoeveel moed het vergt om lief te zijn

Ik geef het toe, de titel is een tikje melig. Maar een beetje meligheid biedt vaak troost. En die heb je wel nodig na het bekijken van de voorstelling Immaculata van het gezelschap Braakland/ZheBilding. Zeker niet omdat het zo een slechte voorstelling zou zijn. Verre van zelfs. Wel omdat ze een thema aansnijden dat iedere toeschouwer raakt: wat haat kan doen met een mens.

Immaculata haalt de verhalen van Amerikaanse (en onlangs nog Finse) schietpartijen in middelbare scholen naar een doodnormale Vlaamse omgeving. De acteurs brengen het verhaal van 4 tieners die nietsvermoedend de laatste dag van hun leven ingaan. Het is vooral die plotse nabijheid die je als toeschouwer naar de keel grijpt. Sinds Hans Van Themsche beseft iedereen dat dit soort lugubere gebeurtenissen ook hier kunnen voorkomen. Door het gebruik van lyrische taal en ondersteunende, haast filmische muziek word je volledig meegesleept in het verhaal van de slachtoffers van het Immaculata Instituut.

De aanloop naar de uiteindelijke schietpartij is misschien iets te lang. Het publiek weet immers al van bij aanvang waar het verhaal zal eindigen. Toch draagt die lange aanloop volgens mij vooral bij aan het intense gevoel van onrust dat opborrelt. Het is in geen geval een toneelstuk waar je zonder veel nadenken naar kan kijken. Het verhaal houdt je in zijn greep en dit zelfs lang na het einde van de voorstelling. Maar is mensen aanzetten tot reflectie niet waar theater om draait?

Speeldata van de tournee van Immaculata staan op de website.

Ga kijken en oordeel vooral zelf!

Welkom in De Schemerzone!

Welkom op onze blog De Schemerzone. Een blog die u meeneemt naar onderbelichte plekken met een aardedonker kantje.

Neen, hier vindt u geen lyrische teksten over de ondergang van onze cultuur, geen underground poëzie, geen pamfletten die de massa doen bewegen.

Op deze blog wordt er geschreven over onderwerpen die best wat meer aandacht verdienen. Er wordt bijvoorbeeld geschreven over dingen die leven in de onderbuik van de samenleving. Zaken waar te weinig op wordt ingegaan in de kranten of kleine dingen waar de media nooit hun licht op zouden richten.

Misschien leest U wel iets over de dame om de hoek.

Hoe dat allemaal concreet zal worden ingevuld door de drie bloggers, bepaalt elke auteur voor zich. Ook in de schemerzone is er ruimte om zich vrij te bewegen.

Volg ons op de voet en lees aandachtig, want wie weet, geven onze artikels u een heldere kijk op die dingen die nu nog in een zweem van mist vertoeven.

Nogmaals, welkom in De Schemerzone!