Ik geef het toe, de titel is een tikje melig. Maar een beetje meligheid biedt vaak troost. En die heb je wel nodig na het bekijken van de voorstelling Immaculata van het gezelschap Braakland/ZheBilding. Zeker niet omdat het zo een slechte voorstelling zou zijn. Verre van zelfs. Wel omdat ze een thema aansnijden dat iedere toeschouwer raakt: wat haat kan doen met een mens.
Immaculata haalt de verhalen van Amerikaanse (en onlangs nog Finse) schietpartijen in middelbare scholen naar een doodnormale Vlaamse omgeving. De acteurs brengen het verhaal van 4 tieners die nietsvermoedend de laatste dag van hun leven ingaan. Het is vooral die plotse nabijheid die je als toeschouwer naar de keel grijpt. Sinds Hans Van Themsche beseft iedereen dat dit soort lugubere gebeurtenissen ook hier kunnen voorkomen. Door het gebruik van lyrische taal en ondersteunende, haast filmische muziek word je volledig meegesleept in het verhaal van de slachtoffers van het Immaculata Instituut.
De aanloop naar de uiteindelijke schietpartij is misschien iets te lang. Het publiek weet immers al van bij aanvang waar het verhaal zal eindigen. Toch draagt die lange aanloop volgens mij vooral bij aan het intense gevoel van onrust dat opborrelt. Het is in geen geval een toneelstuk waar je zonder veel nadenken naar kan kijken. Het verhaal houdt je in zijn greep en dit zelfs lang na het einde van de voorstelling. Maar is mensen aanzetten tot reflectie niet waar theater om draait?
Speeldata van de tournee van Immaculata staan op de website.
Ga kijken en oordeel vooral zelf!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten