De persoonlijke schemerzone

Hebben we niet allemaal van die trekjes of gewoontes die we liever verborgen houden voor onze medemens? Of die we tenminste al niet vanaf de eerste moment dat we iemand kennen meedelen. En die heel uiteenlopend kunnen zijn. Omdat ik al even met het idee rondloop, heb ik mijn ogen en oren de voorbij weken dan ook wijd open gesperd.

Zo ben ik er zeker van dat er minstens een persoon die de masterclass journalistiek aan de Erasmushogeschool volgt, graag in zijn of haar neus peutert. En hetgeen vervolgens aan zijn of haar vinger hangt met veel plezier en smaak opeet. Betrapt!

Vervolgens zijn er de mensen die graag ‘aquarium’ spelen. Ik weet niet of het concept bij iedereen bekend is, maar het komt erop neer dat je in bed onder een goed afgesloten deken een scheet laat, om vervolgens je hoofd en vooral neus onder het deken te begeven en goed in te ademen. Ik ken minstens drie mensen die hier wel eens van kunnen genieten.

Maar nu genoeg over de eerder boerse ‘schemertrekjes’. Om niet te doen alsof ikzelf perfect ben, moet ik toegeven dat ook ik bepaalde interesses heb die ik niet meteen met de onbekende medemens deel. Zo ben ik ongeveer verslaafd aan de ziekenhuisserie “All Saints” en ben ik nog altijd fan van een van mijn eerste muziekliefdes, namelijk Clouseau. En ja, ik ga elk jaar naar Clouseau in het Sportpaleis, en ja, ik vind het elke keer weer super leuk. En neen, Clouseau is geen onnozel groepke! En doe nu niet alsof jij ook niet van die interesses hebt die je liever voor jezelf houdt!

Hoewel de vorige karaktertrekjes eerder onschuldig zijn, bestaan er ook mensen met verborgen kantjes die minder onschadelijk zijn. Zo wordt er in mijn vriendenkring al eens geroddeld over een zekere M. M. is een jongen die een goede job heeft, goed betaald wordt, sociaal en charmant is en veel aan sport doet. De ideale partner voor een ambitieuze jonge vrouw. Maar eens je verliefd wordt op deze jongen is het feest voorbij, want hij is zo ongeveer de meest ontrouwe en seksverslaafde persoon waar ik ooit van gehoord heb. Daar bovenop komt dat hij het altijd goed kan uitleggen en er dus steeds mee weg komt. Gelukkig heb ik als goede journaliste overal mijn bronnen en heb ik mijn vriendinnen tijdig kunnen verwittigen.

Gelukkig blijft het meestal bij dingen waarover we ons nodeloos schamen, maar al wie de krant leest weet best dat er achter de meest brave man of vrouw een monster kan schuil gaan. En hoe vaak zeggen we wel niet: “Dat had ik nu echt niet verwacht van u/haar/hem”. Maar net dat maakt het leven er alleen maar spannender op.