zoektocht naar mijn innerlijke held

Onlangs kreeg ik een uitnodiging in mijn bus met volgende mysterieuze vraag: 'Wat wordt jouw volgende heldendaad?' Ik vroeg het mij eigenlijk ook wel af, want het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een kind uit een brandend huis heb gered. Vervuld van een ongekende heldenmoed trok ik dus naar de plaats van afspraak: het parochiehuis van Ternat. Symbolischer kan je het haast niet vinden. Hier moet de naastenliefde wel hoogtij vieren. Tijd om een beetje bloed te schenken aan het Rode Kruis en die gevreesde naald te trotseren!





En jawel, zelfs voor een heldendaad moet je tegenwoordig in de rij gaan staan. Had één van onze blandino's het onlangs niet over de frustratie van dit geschuifel? Wel, ik heb het zelf ondervonden: zelfs met een nobel doel in het vooruitzicht is aanschuiven geen pretje.


Terwijl ik zo om me heen keek, vroeg ik me af of al deze helden-in-wording wel met de beste bedoelingen naar het parochiehuis waren afgezakt. Ik zag verdacht veel kalende mannen met een omvangrijke bierbuik die wel heel snel aan de bar gingen hangen. Ja, ja, bloedgevende helden worden beloond met gratis drank. Al dat verloren bloed moet toch op één of andere manier terug aangevuld worden. Zwaar trappistenbier is dan blijkbaar de oplossing!

Maar ik moet toegeven, de gratis drank en die lekkere speculaas-koekjes met chocolade verzachtten toch ook bij mij de pijn. Zelfs de ramptoerist in mezelf werd bevredigd, want de jongen naast mij, die op voorhand net iets te stoer door de ruimte slofte, viel net niet flauw. Terwijl hij daar nog bleekjes met een glaasje cola op de stretcher lag, fietste ik alweer vrolijk naar huis. Een imposant verband spande om mijn arm en de theme song van Superman klonk in mijn hoofd. Het voelt goed om een held te zijn!